Aan tafel bij een gemeente gaat het over een gesprek dat gevoerd is in het kader van de Wmo.
Besproken wordt de conclusie van de consulent. Die is dat er (nog) geen maatwerkvoorziening wordt ingezet omdat inwoner eerst naar de huisarts gaat om meer zicht te krijgen op de beperkingen die hij ondervindt bij het traplopen. De inwoner heeft wat anders begrepen: hij zegt dat het de gemeente niets kan schelen dat hij niet meer goed trap kan lopen. Hij moet nu naar de huisarts om van haar een verklaring te krijgen dat hij niet meer kan traplopen. De gemeente doet nu dus niets, en dat terwijl hij nu zelfs van de trap gevallen is. Hij voelt zich in de kou gezet.
De consulent wil graag uitleggen hoe het zit en dat hij de cliënt helemaal niet in de kou wil laten staan. Beide willen door de ander worden gehoord. Ik geef beide het volle pond: vertel je verhaal. In het luisteren naar elkaar vinden ze aanknopingspunten, die ik op de agenda zet. De agendapunten kunnen we bespreken en er oplossingen voor vinden. Dat levert niet alleen die oplossingen maar ook een tevreden consulent en een tevreden inwoner.